کد مطلب:275859 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:322
خواجه نصیرالدین طوسی
مقصود از توكل، این است كه بنده، همه آنچه را از او سر می زند و برایش رخ می دهد، به خداوند متعال بازگزارد. چون معلوم است كه خداوند بر همه چیز قادر و تواناست. و هر چیز را به نیكوترین و كاملترین صورت انجام می دهد. بنده باید، چون كار را به خدای بازهشت، به آنچه خداوند كرد راضی و خشنود باشد. اما بنده، با این همه، باید خود، درباره همان چیزی نیز كه به خداوند واگذاشته تلاش كند و بكوشد. نهایت، خودش و قدرت و اراده و كارش را از اسباب و شروطی بداند كه موجب تعلق قدرت و اراده خداوند به وقوع شی ء می شود كه در حق او انجام داده است. و این است معنای لا جبر و لا تفویض، بل امر بین امرین. [1] .
[ صفحه 100]
[ صفحه 100]
[1] سفينه البحار، ج 2: 683 - 682 قال المحقق الطوسي: المراد بالتوكل ان يكل العبد جميع ما يصدر عنه و يرد عليه، الي الله تعالي، لعلمه، بانه اقوي و اقدر، و يصنع ما قدر عليه علي وجه احسن و اكمل. ثم يرضي بما فعل، و هو مع ذلك يسعي و يجتهد فيما و كله اليه، و يعد نفسه و قدرته و عمله و ارادته من الاسباب و الشروط المخصصه لتعلق قدرته - تعالي - و ارادته، بما صنعه بالنسبه اليه... و من ذلك يظهر معني لا جبر و لا تفويض، بل امر بين امرين.